ฤาษีทัศนาจร เล่ม ๔

49 จะมีดนตรีของเขามาด้วย แล้วบางทีนะ ถ้าไม่มีอุปสรรคก็จะมีดนตรีจากเกษตรมาช่วย เพราะวันที่ ๙ เขาจะมาถึง วันนั้นมันยังไม่ถึง วันที่ ๖ อาตมาก็เลยใช้คําว่า บางทีไว้ก่อน คือมีดนตรีไทยจาก กรุงเทพฯ นี่เรามี แล้วก็มีโรงเรียนอะไรอีกโรงเรียนไม่ทราบ ของเด็กๆ จะมา ใช้คําว่าจะมานี่ หมายความว่า ถ้าไม่มีอุปสรรคเขาก็มากัน เราจะได้ดูได้ชมดนตรีหรือได้ฟังดนตรีพื้นเมืองภายใน คือจากกรุงเทพฯ ซึ่งเป็นมาตรฐาน คําว่าดนตรีในที่นี้ไม่ใช่ดนตรีสากล ไม่เอา แบบนั้นไม่เอา เอา ของไทยๆ แล้วก็ได้ดูของไทยเดิม แล้วก็คนไทยเดิมแท้ๆ คือแคว้นภูไท จากสายเหนือเข้ามา คือจาก เชียงใหม่ ไม่ใช่เอานักรําของเราไปแต่งตัวเหมือนกับชาวเหนือ ไม่ใช่ยังงั้น เอาชาวเหนือจริงๆ มารํา ฟ้อนให้ท่านดู แล้วเอากะเหรี่ยงแท้ๆ มารําฟ้อนให้ท่านดู อันนี้ไม่เก็บสตางค์ ที่นี่ไม่มีการเก็บสตางค์ เอาล่ะ บรรดาท่านพุทธบริษัท เมื่อตกลงกันเป็นการเรียบร้อยแล้วก็เดินทางกลับ เที่ยวนี้มัน เป็นเที่ยวหลงนี่ บรรดาท่านพุทธบริษัทเวลาเดินทางออกมาจริงๆ ปรากฏว่ารถทัวร์จะขึ้นทางเถิน ซึ่ง เป็นทางใกล้ แต่อาตมาพิจารณาแล้วเห็นว่า ถ้าเป็นรถทัวร์ขึ้นไปก็ไปไม่ไหว รถยาวขึ้นเขา ดีไม่ดีก็ ลงเหวไป ก็เลยแจ้งบอกว่า ขอให้รถทุกๆ คันกลับทางลําพูน ทางมันออกมาอีกตั้ง ๒๐๐ กิโล แต่ว่า ทางดีกว่า อาตมาเองก็เป็นห่วงรถเล็กอีกคันหนึ่ง คือรถเก๋งของ พ.อ.อ.ประมวล แห่ง บน.๔ ถ้าขึ้น ทางเขารถคันนี้ก็จะลงเหวเหมือนกัน เพราะหน้ามันส่าย ไปไม่ได้ เวลาจะออกเดินทางจริงๆ ก็สั่ง โชเฟอร์รถของอาตมาบอกว่า เราไปข้างหลังเขานะ ไปรั้งท้าย ตาโชเฟอร์คงจะฟังไม่ถนัด วิ่งออก หน้าไปเสียเลย รถเก๋งก็วิ่งตามไป รถบัสคันที่แดงที่แดงเช่าไปก็วิ่งตามไป แต่ปรากฏว่ารถทัวร์ หายไป พอถึงทางที่จะขึ้นเขา อาตมาก็จอดรถ ให้รถเก๋งจอดอยู่ข้างท้ายรถบัสสีแดง ไปถึงก็บอกว่า รถทัวร์ไปไหน ถามเขาว่ายังงั้น เขาบอกว่ามันตามมาแล้ว แต่มันหายไปไหน อาตมาก็บอกว่า ถ้ายัง งั้นรถสีแดงขึ้นไปได้โดยไม่ต้องคอย ทีแรกจะสั่งให้ไปเป็นขบวน เห็นรถทัวร์หายไปก็บอกว่า ขึ้น ไปได้ แต่ความจริง ตามกําลังใจของอาตมาแล้ว ไม่ต้องการให้เดินทางสายนั้น แต่ว่ารถสีแดง ปลอดภัยไปได้ อาตมาไปจอดดักอยู่เห็นว่ารถทัวร์หายไปก็ตั้งใจว่า ถ้าแกจะไปก็จะตามหลังไป ถ้า เห็นว่าไม่ปลอดภัยก็จะสั่งกลับ เพราะรถของแกตะกายเขาไม่ไหวแน่ พอเห็นหายไปก็เลยกลับมาดู