ฤาษีทัศนาจร เล่ม ๔

44 กะเหรี่ยงทั้งหลายที่เขาเข้าถึงพระรัตนไตรถึงเพียงนี้ นี่มันเป็นเรื่องแสนยากจริงๆ บรรดาท่านพุทธ บริษัทชายหญิง ถ้าเราจะปรับปรุงพวกเราก็รู้สึกว่านานสักนิดที่จะมีจิตทําได้อย่างเขา รู้สึกว่าเขาดี มาก อันนี้ก็ต้องขอชมเชยครูบาวงศ์ ท่านเป็นหัวหน้าคณะ พออาตมาเข้าไปถึงวัด ก็ปรากฏว่าบรรดาท่านพุทธบริษัทที่ขับรถตามไปข้างหลังนั่งรถไป เขาไม่ได้ไหว้แต่รถพระ แม้แต่รถฆราวาสที่เข้าไปเขาก็เอาผ้าปูกับพื้น กราบกับพื้นดินเหมือนกัน จริยาอย่างนี้ซี ท่านพุทธบริษัททุกท่าน นึกถึงเมื่อสมัยอาตมาเด็กๆ ที่วิทยาศาสตร์ยังไม่เจริญมากถึง ขนาดนี้ จิตใจของบรรดาชนชาวไทยเรามีความดีอยู่มาก มีความเคารพในองค์สมเด็จผู้มีพระภาคเจ้า ตอนนั้นก็มีสภาพแบบกะเหรี่ยงแบบนี้ แต่ว่าเวลานี้ความเจริญด้านวัตถุมันเกิดขึ้นมาก จริยา ความ เจริญทางจิตใจก็เสื่อมทรามลงไป เป็นที่น่าเสียดายจริยาเดิมของเรา เห็นกะเหรี่ยงเข้าก็รู้สึกนึกถึงคน แก่คนเฒ่าสมัยโบราณ ก็ไม่โบราณจนเกินไป ในสมัยอาตมาเป็นเด็กนี่เอง ยังพบยังเห็นอยู่ เวลานั้น คนที่เข้าถึงศาสนาของสมเด็จพระบรมครูมีมาก คุยกันต่อไป เมื่อไปถึงแล้วครูบาวงศ์ท่านก็มารับ วัดในป่า บรรดาท่านพุทธบริษัท โบสถ์ ใหญ่มหึมา ขนาดโบสถ์อาตมานี่ต้อง ๓ หลัง แล้วก็ศาลาการเปรียญยาว ๑๖๐ เมตร เอา ๒ หารเข้ามา ก็ ๘๐ วา ๘๐ วาก็เท่ากับยาว ๔ เส้น แล้วบริเวณวัดก็สวยงาม มีเสาระฟ้า มีบ่อนํ้า อาตมาเห็นเข้าแล้ว ก็นึกปลื้มใจในปฏิปทาของท่าน ผลงานทั้งหมดที่ปรากฏขึ้นมาเป็นแรงของกะเหรี่ยงทั้งสิ้น ไม่ต้อง จ้างกัน เว้นไว้แต่งานชิ้นใดที่เป็นงานละเอียดที่กะเหรี่ยงทําไม่ได้ก็จ้างแต่เพียงนายช่างมาเท่านั้น เป็นผู้สั่งงาน ส่วนใดที่กะเหรี่ยงจะทําได้เขาทําเองหมดทุกอย่าง น่าปลื้มใจไหมบรรดาท่านพุทธ บริษัท ซึ่งตรงกันข้ามกับแดนของเรา แม้แต่ดายหญ้าก็ต้องใช้เงิน อันนี้อาตมาก็ไม่ได้ประณามว่าจะ เป็นเรื่องไม่ดี เพราะการครองชีพของเราบีบบังคับ วิทยาศาสตร์มันเจริญเกินไป เลยทําให้จิตใจของ เราแข็งไปตามวิทยาศาสตร์ เมื่อคุยกันต่อไป ครูบาวงศ์ท่านก็ดีเหลือเกิน จึงถามว่าครูบาทิมอยู่ที่ไหน ป่วยอยู่ที่ไหน ท่านก็บอกว่าอยู่ที่กุฏิไกลออกไปโน้น แหม บริเวณของท่านสวยมาก อยากจะพา