ฤาษีทัศนาจร เล่ม ๔

29 เมืองใต้ไม่ชํานาญในทาง เมื่อแกบอกว่าเลี้ยวขวา คนรถก็เลี้ยวขวา ก็มานึกอยู่ในใจ ไอ้เชียงใหม่นี่ มันต้องขึ้นเหนือ ไม่ใช่ลงใต้ ทําไมแกจึงบอกว่าเลี้ยวขวา วิ่งไปวิ่งมา ปรากฏว่าพ้นจากยางเนิ้งมา เจอะขี้เหล็กเนิ้งเข้าให้ เพราะว่าเขตของเชียงใหม่ต่อลําพูน ดินแดนของจังหวัดเชียงใหม่ เจ้าเมืองเก่า ปลูกต้นยางสองข้างทาง น่ากลัวเขาเรียกว่ายางเนิ้งอีตอนนี้ละมัง หรือว่ายางเนิ้งเขาแปลว่าอําเภอ แต่ เขตของลําพูนเขาปลูกต้นขี้เหล็ก วิ่งมาหน่อยเดียวปรากฏว่ายางเนิ้งหมดไป มีขี้เหล็กเนิ้งคอยอยู่ ข้างหน้า ก็เป็นอันทราบได้ ว่าการเดินทางไปเชียงใหม่ผิดทาง เข้าจังหวัดลําพูนใหม่ เมื่อเดินทางเข้า จังหวัดลําพูนแล้วก็เดินทางต่อไปเชียงใหม่ รถ พ.อ.อ.ประมวลตามหลังไป พอจะเลี้ยวเข้าทางอําเภอ สันกําแพง แกวิ่งห่างไปแกเลยวิ่งเลยไปเสียอีก ต้องถอยรถออกมาเรียกกันใหม่จึงวิ่งไปอําเภอสัน กําแพง ไปที่วัดหลวงปู่คําแสน วัดดอนมูล เข้าไปในที่นั้น ได้ข่าวว่าหลวงปู่คําแสนไปทําพิธีพุทธา ภิเศกที่วัดบรมนิวาส เพิ่งกลับเมื่อตอนเช้า ตอนเช้ากลับเรือบินมาถึง เข้าไปในที่นั้น ชาวบ้านเขาดี เหลือเกิน บรรดาท่านพุทธบริษัท ทั้งทางวัดทั้งชาวบ้าน ให้การต้อนรับเป็นอย่างดีเป็นกรณีพิเศษ ความจริงคนทางเหนือนี่เขายังเก็บความดีไว้ได้เยอะ สถานที่พักก็สะดวกสบาย อาหารการบริโภค เราไม่ได้สั่งไว้ พวกเราคิดว่าเราจะไปซื้อกันเอง ไม่รบกวนท่าน แต่ว่าเจ้าของบ้านท่านไม่ยอมนี่ ท่าน จัดไว้ เห็นคนกินข้าวเย็นกันได้ (พระกินไม่ได้) บอกว่าอาหารอร่อยดีมาก สถานที่พักก็สบาย มีความ เย็นสบาย ไม่ต้องกางมุ้ง ยุงไม่กัด (หรือจะไปกัดใครบ้างก็ไม่ทราบ) พออาบนํ้าอาบท่าเสร็จอาตมาก็ซ้อมเดิน ความจริงไอ้เรื่องเดินนี่ ปีหนึ่งหาเวลาเดินยากเต็มที บางวันลงจากกุฏิไปพบแขก นั่งคุยกันทั้งวัน เดินขึ้นกุฏิแค่นี้เอง ถ้าอยากจะเดินบ้าง ไปดูงานกําลัง ก่อสร้าง เดินไปตอนเช้า ต้องออกไปก่อนกินข้าวเช้า กลับเข้ามาแล้วไม่ต้องออกไปอีก เพราะอะไร จะหาว่าแขกมารบกวนละไม่ใช่หรอก แขกไม่เคยมาหา จะมาก็ไทยกับเจ๊กเท่านั้นแหละมา ไอ้เรามัน คนเดียวแกมาแล้วก็ไม่ได้นั่งนาน มาแล้วก็กลับ แต่มันหลายคนด้วยกัน ต่อกันไปต่อกันมาหมด หมดเวลา ขึ้นพัก เวลา ๒ ทุ่มก็ต้องลงสอนพระกรรมฐาน ดูเถอะงานของพระ บรรดาท่านพุทธ บริษัทมันยุ่งแบบนี้ ก็เลยชวนหลวงน้า พระครูปัญญาโสภณหรือพระมหาอําพัน แห่งวัดเทพศิรินทร์